BITWA POD WIEDNIEM 12 WRZEŚNIA 1683 R.

W XVII w. Rzeczpospolita Obojga Narodów prowadziła liczne wojny, m. in. ze Szwecją, z Rosją, Turcją, Siedmiogrodem, Tatarami i Kozakami. Okres ten był świadkiem wielu wspaniałych zwycięstw oręża polskiego i litewskiego. Najbardziej znanym sukcesem militarnym Rzeczypospolitej tamtego okresu była bitwa pod Wiedniem, stoczona z Turkami 12 września 1683 r.

Dn. 1 kwietnia 1683 r. Rzeczpospolita zawarła z Austrią sojusz przeciw Turcji Osmańskiej.

W 1683 r. potężna armia turecka wspierana przez oddziały państw lennych uderzyła na Austrię i obległa latem Wiedeń.

Na prośby Austrii król Jan III Sobieski (1674-1696) wyruszył na czele 25 tys. wojsk polskich na odsiecz (ratunek) oblężonemu Wiedniowi. Siły polskie szły m. in. przez Bielsko i Cieszyn. W Austrii połączyły się z oddziałami austriackimi i niemieckimi. Naczelne dowództwo sojuszniczej armii chrześcijańskiej objął Jan III.

Dn. 12 września 1683 r. odbyła się pod Wiedniem największa bitwa XVII w.

Armia chrześcijańska licząca ok. 65 tys. żołnierzy rozbiła siły tureckie (też ok. 65 tys. ludzi), którymi dowodził wielki wezyr Kara Mustafa. O zwycięstwie zadecydowały najpierw działania piechoty, a później atak (szarża) ze wzgórz 20 tys. jazdy sojuszniczej, m. in. polskiej husarii. W tureckim obozie zdobyto bogate łupy (chorągwie, konie, kosztowne namioty, siodła, szaty, dywany, broń itp.).

Po bitwie pod Wiedniem rozpoczął się stopniowy upadek potęgi tureckiej. Walki rozsławiły w Europie imię Jana III i polskiego żołnierza, a Rzeczpospolitą nazywano „przedmurzem chrześcijaństwa”.

Opracował

mgr Rafał Kutryba